Dat was het dan. Ja zo’n weekend gaat altijd vliegensvlug voorbij. Maar ook dit keer was het één met prachtige duiken, schitterende omgeving en super schnitzels. Maar ik zal bij het begin beginnen.
Verzamelpunt was de carpoolstrook in Oldenzaal en toen iedereen aanwezig was die daar zouden komen gingen we op weg naar…… Ach dat moeten jullie Martin maar even vragen. Laten we het er maar op houden dat hij een ander navigatiesysteem had dan de rest van ons, want iedereen dacht dat we direct de autobaan op zouden gaan, maar Martin ging vol goede moed richting Lonneker, Enschede en daar de autoweg op richting Steinfurt. Onderweg twijfelde hij toch (we waren al 3 auto’s kwijt) en hij is toen alsnog de 31 op gegaan op weg naar de anderen. Hans en ik ook erachteraan, maar toen Martin de 31 rook, zagen we inderdaad zwarte rook uit zijn pijp komen en dat was het laatste wat we van Martin en Karel zagen. Hans zijn navigatie bleef maar zeggen dat we terug moesten gaan, en dat hebben we dus na 7 km gedaan. Onderweg een paar sms’jes uitgewisseld maar wij hebben heerlijk rustig naar Sundhausen gereden. Tot onze (kleine) verbazing waren we als eerste op de plek van bestemming, waar Danny, Melanie en Erwin al stonden te wachten. Het gaf Hans en mij de tijd om de fles weer eens te vullen en een kopje koffie te gaan drinken. Een klein half uurtje later kwam de rest ook en we hebben het Martin nog even gevraagd hoe dat allemaal nu kwam, maar ik denk dat hij zelf ook even de weg kwijt was. Ach maar het ging toch om het duiken en de gezelligheid natuurlijk. Dat zat toen al direct goed.
Dat was het dan. De eerste duik hebben Hans en ik niet al te diep gemaakt. Het was namelijk een tijdje geleden dat we onder waren geweest en dan moet je het natuurlijk altijd even rustig aan doen. Maar het was echt een geweldige duik. Een aantal grote karpers en baarsen gezien en het was echt een heerlijke relaxte duik met Hans. We hadden toch een tijd niet met elkaar gedoken, maar nog steeds hebben we van elkaar aan een half woord genoeg om te begrijpen wat er is en of het goed gaat. Je kon ook makkelijk in het water gaan en natuurlijk ook eruit. Dat maakt het duiken ook een stuk meer ontspannend vind ik zelf. Toen iedereen eruit was en omgekleed was zijn we naar ons hotel gereden en ingecheckt. Daar hebben we ook gegeten en toen weer terug naar de Sundhausersee om een nachtduik te maken voor de liefhebbers. Hans en ik zijn maar aan de kant gebleven om toezicht te houden of alles wel goed liep. Ja iemand moet het toch doen….
Ja dat was het dan. De eerste dag was alweer voorbij en een paar heren hadden wel zin in een Duits biertje. Maar toen we in het hotel aankwamen bleek de bar dicht te zijn. Een geluk was dat we toch nog 1 biertje konden bestellen en toen werden een aantal bierpullen naar boven gebracht die gulzig naar binnen werden gewerkt. Toen heerlijk slapen en de volgende dag weer op tijd opstaan.
Na een goed en stevig ontbijt zijn we weer ter strijde gestreden op weg naar de volgende duik. Hans en ik waren van plan om nu naar het wrakje te gaan duiken op ongeveer 25 meter diepte. Op 210 graden weggezwommen en op 12 m begon het toch behoorlijk fris te worden. Maar het wrakje hadden we snel gevonden en onderweg zagen weer baarsen en karpers. Helemaal nadat we weer naar ongeveer 7 meter waren gegaan en toen kwamen we echte joekels tegen. Prachtig zo vlakbij en rustig. De kou was toen ook al helemaal verdwenen en bekruipt je het gevoel dat het super mooi de onderwaterwereld is. Toen we weer boven kwamen zijn we naar de Buddy Dive tent gegaan omdat het weer toen niet echt mee zat. Louis, Elly en Martijn kwamen ons toen ook nog versterken (die konden de weg makkelijk en snel vinden) en toen waren we helemaal compleet. Nadat we heerlijke soep en broodjes worst hadden gekregen. Prima gekookt hoor Martin en Elly, want ze gingen er in als koek. Maar daarna moest het maar weer gebeuren. De laatste duik voor die zaterdag en helemaal voor Hans en mij.
Dat was het dan. Ja inderdaad onze afscheidsduik was aangebroken. Voor dit weekend hadden Hans en ik afgesproken en tegen elkaar gezegd dat dit weekend ons afscheidsweekend zou worden. Hans had zijn spullen al te koop aangeboden en ik ga dit straks ook nog doen. Het is mooi geweest.
Sinds 1996 lid en we hebben allebei een fantastische tijd bij Buddy Dive gehad. Waanzinnig veel leuke dingen meegemaakt, maar ook natuurlijke ook mindere, vooral natuurlijk het overlijden van Richard op 1 januari 1997. Hij zal voor mij altijd onlosmakelijk verbonden blijven met een fantastische duikvereniging, waar heel veel gedoken wordt door de leden als je zin hebt en waar ook de gezelligheid erg belangrijk is. Alles mag niets hoeft… Maar aan alle leuke dingen komt een eind, en je vind andere dingen ook leuk en je verzet je prioriteiten dan. Toch had ik alles voor geen goud willen missen en zal Buddy Dive altijd een hele speciale plek bij mij blijven bestaan. Ik bedankt alle leden (en natuurlijk oud leden) voor de gezellige tijden en prachtige duiken, en super gezellige tijden die we samen hebben doorgebracht. Onder en boven water. Of het nu in Ruinerwold, Zeeland, Grasbroek of Egypte was, overal heb ik heerlijk gedoken en genoten van alle gezelligheid.
Dat was het dan. Ook de laatste duik was een raar gevoel. Ik ben echt onder water gegaan met die gedachte en dat was best vreemd. Toch zijn Hans en ik allebei blij dat we het op deze manier hebben gedaan. Gewoon van tevoren afspreken en aankondigen dat dit het laatste weekend was. Bewust alles beleven en waarderen. De laatste duik hebben Hans en ik gemaakt samen met Danny en Reno. Zelf wat minder vis gezien, maar dat mocht echt de pret niet drukken. De Sundhausersee is echt een stek waar je prima kon duiken. De faciliteiten waren perfect geregeld waaronder het vullen van de flessen. Ik denk dan ook dat jullie hier zeker nog een keer naar toe gaan.
Dat was het dan. Want na het eten van een schnitzel kun je echt bijna niets meer zeggen. Vraag Hans maar. Ja ook de laatste avond was weer super gezellig en het eten ook. Heb best veel grote vissen gezien en ook grote stukken vlees, maar zo’n schnitzel. Dat brak alle records. Gezien het feit dat ook een aantal buddydivers het niet op kon, zei genoeg. Daarna weer naar ons heerlijk hotelletje en het bedje maar weer opgezocht.
De volgende dag zijn een aantal na het ontbijt naar huis gereden en een aantal ook nog een duik gemaakt. Ben er van overtuigd dat die duik ook heerlijk was en hoop dat ze veel gezien hebben.
Wij waren lekker op tijd thuis en onderweg zeiden Hans en ik tegen elkaar:
Dat was het dan.
Ike